Poezja uwzniośla samego twórcę, obdarza go poczuciem wyjatkowości, naznacza stygmatem indywidualizmu, pomaga uwolnić się od wewnetrznych napięć, uzewnętrznić uczucia.
Poezja także odrywa od rzeczywistości, pogłebia pustkę, alienację i prowadzi w otchłań samotności. Jak pierwsze twierdzenie nie budzi zastrzeżeń, tak drugie już tak.Ale czy w każdym znich nie jest trochę racji??
Główny bohater "Nie-Boskiej komedii" Zygmunta Krasińskiego, hrabia Henryk doświadcza niszczącego wpływu poezji na ludzki los. Autor dramatu pisze: "Przez ciebie płynie strumień piękności ale ty nie jesteś pięknością..."
Ale czy na prawde tak jest? Przekonajmy się wspólnie śledząc utwory wielkich wieszczów.....:)